سس مایونز حاوی روغن نباتی و در نتیجه بخشی از مواد تشکیل دهنده آن است. بستگی زیادی به این دارد که مایونز را با چه چیزی ترکیب می کنید. انواع مختلفی از سس مایونز وجود دارد، نوع کم چرب آن با 50 درصد و نوع با 80 درصد چربی. 100 گرم سس مایونز حدود 727 کیلو کالری دارد.
وزن های گوناگونی همانند سس تبرک یک کیلویی و دیگر اوزان نیز علاوه بر انواع مختلف سس مایونز تولید می گردد.
سس مایونز حاوی ویتامین E، اسید فولیک، ویتامین A، نیاسین، بیوتین و مواد معدنی مانند سدیم، پتاسیم، منیزیم، کلسیم، فسفر و مس است.
توسعه سس مایونز به قرن هجدهم و به طور دقیق تر به جزایر بالئاریک و شهر بندری ماهون در آنجا برمی گردد. سس سرد هم زده شده برای یک جشن ساخته شد که به فرانسه معرفی شد و از آنجا در سراسر جهان پخش شد.
همچنین ممکن است اصلاحی از aioli اسپانیایی باشد که طبق دستور اولیه از سیر و روغن ریز خرد شده برای تشکیل امولسیون تشکیل شده است.
از Aioli به صورت مکتوب در سال 1024 نام برده شده است. مایونز را می توان به عنوان پایه سس های دیگر، به عنوان چاشنی و به عنوان سس مستقل برای غذاها و سالادهای مختلف استفاده کرد. مثال کلاسیک در اینجا سالاد سیب زمینی است.
سس مایونز یا به اختصار «مایو» از دسته سس‌های چسبناک با فرآوری سرد است که به شکل کلاسیک با حداقل چربی 50 درصد اغلب در صنایع غذایی لذیذ یا سالاد استفاده می‌شود.
اساس سس مایونز کلاسیک مخلوطی از آب و روغن است. در شرایط عادی، این دو ماده با هم مخلوط نمی شوند. برای این امکان از زرده تخم مرغ به عنوان امولسیفایر استفاده می شود که حاوی لسیتین است. زرده نیز مسئول رنگ سس مایونز است.
توسعه سس مایونز به قرن هجدهم و به طور دقیق تر به جزایر بالئاریک و شهر بندری ماهون در آنجا برمی گردد.
سس سرد هم زده شده برای یک جشن ساخته شد که به فرانسه معرفی شد و از آنجا در سراسر جهان پخش شد.
همچنین ممکن است اصلاحی از aioli اسپانیایی باشد که طبق دستور اولیه از سیر و روغن ریز خرد شده برای تشکیل امولسیون تشکیل شده است. آیولی به صورت مکتوب در سال 1024 ذکر شده است.
